Un lejano doblar o repicar de una campana - Poemas de Ricardo Dávila Díaz Flores

Poemas » ricardo davila diaz flores » un lejano doblar o repicar de una campana

Un lejano doblar o repicar de una campana

Nacimos entre polvo y cenizas.                                             
                                                                           
Aprendimos a llorar el mismo día.                                         
                                                                           
No sé tu nombre, nunca te he visto;                                       
                                                                           
sin embargo me miras,                                                     
                                                                           
me miras desde el fondo de mi corazón en                                   
                                                                           
    que guardas tus semillas.                                             
                                                                           
Sabes mi nombre,                                                           
                                                                           
desde los balcones de mi alma lo gritas.                                   
                                                                           
Andas por mi pensamiento,                                                 
                                                                           
habitas mis entrañas,                                                     
                                                                           
andas a tientas, buscas mi voz,                                           
                                                                           
hasta que quedas en las hojas, latiendo.                                   
                                                                           
Tu voz acude como nube lenta todas las                                     
                                                                           
    noches;                                                               
                                                                           
me creces por dentro como un árbol de luz                                 
                                                                           
y riegas hojas de fuego sobre mis manos,                                   
                                                                           
¡otoño de lumbre, eterno!                                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
¿Nacimos el mismo día?                                                     
                                                                           
Sumerjo mi frente en ríos de preguntas,                                   
                                                                           
emerge repleta de lunas y estrellas, pero no                               
                                                                           
      encuentro respuesta;                                                 
                                                                           
resbalo por mis lagrimas hasta el vientre de                               
                                                                           
    mi madre y no sé nada;                                               
                                                                           
resbalo para recordarte a mi lado en ese día                               
                                                                           
    en que morí al mundo y no veo nada.                                   
                                                                           
No sé si existías en aquel momento,                                       
                                                                           
o si me buscaste hasta después:                                           
                                                                           
En los jardines, en las montañas,                                         
                                                                           
en el techo de mi casa cuando miraba al cielo                             
                                                                           
    en las tardes y noches;                                               
                                                                           
cuando las niñas llevaban ojos de horizonte y                             
                                                                           
    en todas me perdía,                                                   
                                                                           
y de todas me enamoraba.                                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Entraste lenta por mi mente, casi inmóvil                                 
                                                                           
    como el aire.                                                         
                                                                           
Hiciste una fogata en mi alma,                                             
                                                                           
te convertiste en leño para mantenerla                                     
                                                                           
    encendida,                                                           
                                                                           
fuiste viento que sopló hasta convertirme en                               
                                                                           
    fuego entero.                                                         
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Siempre juntos, desde el final hasta el                                   
                                                                           
    principio;                                                           
                                                                           
desde la tierra seca hasta el húmedo cielo;                               
                                                                           
en todos los amores y en todos los corajes.                               
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Me enseñaste que no hay tiempo,                                           
                                                                           
sólo lágrimas y risas;                                                     
                                                                           
sólo el tañer de una campana que dobla o                                   
                                                                           
    repica al final de la jornada.                                       
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Al principio, tímida, tierna,                                             
                                                                           
no hablabas. Ahora,                                                       
                                                                           
tu voz de soledad inquieta cautiva mi alma a                               
                                                                           
    todas horas;                                                         
                                                                           
tu voz, tu voz de soledad... sola, despoblada, desierta;                   
                                                                           
tu voz de aguijón, de espuma,                                             
                                                                           
de historia dormida, memoria arrinconada, testamento abandonado.           
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Te conocí antes de saber que los jardines se                               
                                                                           
    compran,                                                             
                                                                           
que los amigos se contratan,                                               
                                                                           
que el amor desaparece en la mañana.                                       
                                                                           
Por eso no me separo de ti,                                               
                                                                           
¡qué haría sin ti! Brazo invisible, corazón                               
                                                                           
    donado, doble de mi alma, sueño gemelo,                               
                                                                           
destino mío, ¡a mi estás destinada!                                       
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Todo lo has elaborado tú,                                                 
                                                                           
todo lo has levantado tú.                                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Polvo y cenizas, no somos carne;                                           
                                                                           
sólo polvo y cenizas abismadas                                             
                                                                           
intentando retornar al fuego,                                             
                                                                           
que no saben  donde ir, pero conocen, reconocen el camino.                 
                                                                           
¿Adónde vamos? No lo sabemos, no                                           
                                                                           
    importa. Ah, nunca habremos de llegar,                               
                                                                           
quedaremos tendidos en la mitad de una idea;                               
                                                                           
yo muerto, tú llena de vida                                               
                                                                           
sobreviviendo mi existencia finita;                                       
                                                                           
Yo me iré. Tú permaneces.                                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Me explicaste que el tiempo no existe, ni el                               
                                                                           
    amor eterno;                                                         
                                                                           
sólo sol y luna,                                                           
                                                                           
sólo una campana que al final de la vida                                   
                                                                           
repicará victoria o doblará a muerte.                                     
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Todos se van cuando la noche acaba;                                       
                                                                           
todos han de marcharse, menos tú,                                         
                                                                           
que con la piel de mi destino estás                                       
                                                                           
    encariñada.                                                           
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Ah, lo sabes todo, ah, lo tienes todo.                                     
                                                                           
Maestra, amiga, imagen, esposa que acaricia                               
                                                                           
    mi ansia cada noche,                                                 
                                                                           
¿Dónde están tus manos?                                                   
                                                                           
¿Dónde tus besos?                                                         
                                                                           
¿Dónde tus alas?                                                           
                                                                           
Me pierdo;                                                                 
                                                                           
no sé si eres mi destino o yo el tuyo;                                     
                                                                           
me pierdo.                                                                 
                                                                           
Sólo sé que cuando deba regresar,                                         
                                                                           
he de llevar conmigo el polvo y las                                       
                                                                           
    cenizas,                                                             
                                                                           
pero tu habrás de escuchar,                                               
                                                                           
ya hecha cuerpo,                                                           
                                                                           
ya hecha alma,                                                             
                                                                           
un lejano doblar,                                                         
                                                                           
o repicar,                                                                 
                                                                           
de una campana.                                                           

Sobre esta web
Esta web ha sido creada gracias a la colaboración de amigos que nos han ofrecido sus poemas y selecciones.
Poesia
- Poemas - Contáctenos - Privacidad -
© 2006-2023 PoetasPoemas.com - Poesía hispanoamericana y traducciones al español.