Xxxii (lo callado del silencio) - Poemas de Milagro Haack

Poemas » milagro haack » xxxii (lo callado del silencio)

Xxxii (lo callado del silencio)

No me abandones                                             
en la ciega limitación de este soplo palpable               
seco                                                         
en la red por desprecio hacia el vaso                       
cercano a la boca de mar velando tu vuelta                   
cuando el ángel tiembla sobre la mesa                       
arropándome                                                 
lamento de SCHUBERT en acorde con el claroscuro latido       
punteando                                                   
Jueves Santo                                                 
que siente la madre de algún tejido                         
universo y vuela hasta el arco incrustado                   
donde me borras con un perdón escrito                       
apreciándolo todo                                           
la repetición en lo profundo del agua                       
con cambios leves de mi propio abanico                       
bordado roce                                                 
por el origen de la sangre hasta que me herí                 
con este lamento                                             
cuando éramos libres del juicio cercano a la boca de mar     
velando tu vuelta hermano silencio                           
devuelto al sótano                                           
sin el Azul Piedra                                           
de mi propio Abanico                                         

Sobre esta web
Esta web ha sido creada gracias a la colaboración de amigos que nos han ofrecido sus poemas y selecciones.
Poesia
- Poemas - Contáctenos - Privacidad -
© 2006-2023 PoetasPoemas.com - Poesía hispanoamericana y traducciones al español.