MeditaciÓn de estÍo - Poemas de Juan Ramón Mansilla

Poemas » juan ramon mansilla » meditacion de estio

MeditaciÓn de estÍo

No era nuestro el tiempo. Era de otros que fueron nosotros                 
                                                                           
sin cicatrices, sin velos, casi desnudos.                                   
                                                                           
Otros cuya piel era dorada ,                                               
                                                                           
mundo con luz y menor sobresalto.                                           
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Una visión hermosa donde dibujar                                           
                                                                           
escenas que acaso sucedieron,                                               
                                                                           
y quedaban tan lejos, tan rotas                                             
                                                                           
como el agua se rompe en sueños distantes.                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
No aceptamos la forma que tuvimos.                                         
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Es sólo un rumor                                                           
                                                                           
que rinde su presencia                                                     
                                                                           
con sombras que nadie reconoce.                                             
                                                                           
                                                                           
                                                                           
De nada sirve saber en dónde estamos:                                       
                                                                           
La realidad conserva en sus umbrías                                         
                                                                           
resplandores de una luz que no nos pertenece.                               
                                                                           
                                                                           
                                                                           
Vivir es costumbre,                                                         
                                                                           
fulgor fingido,                                                             
                                                                           
ilusión de ver entre tanta ceguera.                                         

Sobre esta web
Esta web ha sido creada gracias a la colaboración de amigos que nos han ofrecido sus poemas y selecciones.
Poesia
- Poemas - Contáctenos - Privacidad -
© 2006-2023 PoetasPoemas.com - Poesía hispanoamericana y traducciones al español.