Fugaz - Poemas de Juan Ramón Mansilla

Poemas » juan ramon mansilla » fugaz

Fugaz

Y no tendrá dominio la muerte                                     
                                                                   
Dylan Thomas                                                       
                                                                   
                                                                   
                                                                   
No sé si este poema es el que tú necesitas,                       
                                                                   
si sus sonidos dicen más que sus silencios.                       
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Tómalos como abrigo de lana, como plato caliente.                 
                                                                   
Si no en ti, en alguna parte de ti habrán de sonar,               
                                                                   
aunque yo no sepa guiarlos.                                       
                                                                   
¿Quién puede, con palabras, guiar una voz                         
                                                                   
cuando el decir y el sonar no son idénticos?                       
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Ahora pienso en ti. Es bondadoso este evocar                       
                                                                   
venido con el frío como el mejor regalo.                           
                                                                   
¿Pensarás tú en mí? ¿En qué porción                               
                                                                   
del espacio se unirán los recuerdos?                               
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Debe de existir algo sagrado                                       
                                                                   
si este pensar te trae y me lleva.                                 
                                                                   
Un dios manchado con mi misma carne,                               
                                                                   
respirando con tu mismo aliento.                                   
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Nada es firme, ya sé, los vientos pasan                           
                                                                   
trayendo vientos de otras tierras.                                 
                                                                   
También este viento con pájaros                                   
                                                                   
que me estrecha contigo como si tuviera miedo.                     
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Miedo a nombrar y romper estos días,                               
                                                                   
miedo de que te canses y vayas de pronto,                         
                                                                   
miedo a no saber despedirme                                       
                                                                   
y a carecer de antídoto contra el miedo.                           
                                                                   
                                                                   
                                                                   
Ya he dicho demasiadas veces adiós                                 
                                                                   
y todas esas veces he muerto un poco.                             
                                                                   
No me digas adiós, quédate siempre,                               
                                                                   
y no tendrá dominio la muerte.                                     
                                                                   
                                                                   
                                                                   
En la hora suprema sabremos por fin                               
                                                                   
lo que el tiempo ha hecho de nosotros.                                                                                                     

Sobre esta web
Esta web ha sido creada gracias a la colaboración de amigos que nos han ofrecido sus poemas y selecciones.
Poesia
- Poemas - Contáctenos - Privacidad -
© 2006-2023 PoetasPoemas.com - Poesía hispanoamericana y traducciones al español.